Het is een beetje stil geweest op de blog, vooral omdat ik het nogal druk had. Twee weken geleden hadden we een retreat van de Graduate School. We gingen naar Hospental/Andermatt. Ik was een van de organisatoren (ik zit niet in zoveel commissies als in Groningen, maar wel degelijk in een of twee). De dagen voor het retreat waren een beetje chaotisch, vooral omdat ik ook nog wat metingen moest doen voor een artikel (dat inmiddels geaccepteerd is :) ). Het is het tweede retreat dat de GS organiseert maar volgens mij hebben we het best wel goed gedaan. We zijn inmiddels alweer bezig met het plannen van het retreat voor volgend jaar.
Afgelopen woensdag gingen weer op weg, ditmaal naar Kandersteg. We gingen nu met de Hamm-groep (mijn vakgroep dus) samen met een anorganische groep op stap. Zij doen dit al een aantal jaren met een andere groep, maar de andere groep kon niet, dus waren wij nu uitgenodigd. De laatste jaren werken de twee groepen steeds meer samen. Ik had ditmaal geen hand in organiseren, maar moest wel een praatje geven. Dat ging goed en de prof was tevreden – het avondeten smaakte extra goed :)
Op vrijdag hadden we vrij en ik ging met Sean (+2 kinderen (beiden bijna 5 jaar) +2 honden, zijn vrouw opteerde voor een lange wandeltocht), Paul (+vrouw en kind (van 3)) en Shabir (nieuwe collega) sleeën. In Nederland is dat iets wat je met kleine kinderen doet, van een dijk of zo (als er al sneeuw ligt) maar het is voor de Zwitsers een soort nationale hobby.
Zwitsers zijn gek. In het verkeer zet elke fietser een helm op, als men gaat skiën zet men een helm op, als men gaat snowboarden zet men een helm op. Het zijn drie activiteiten die niet ongevaarlijk zijn, maar je hebt tenminste nog een beetje controle. Op een slee zit geen rem en je kan niet remmen zoals met ski’s of een snowboard. Je zet je voeten op de grond en hoopt op het beste. Als je een nare hobbel tegenkomt waar je voet verkeerd in blijft steken heb je een gebroken been of je wordt gelanceerd. Om een bocht te nemen moet je één kant afremmen. Als je niet genoeg kan remmen vlieg je uit de bocht. De meeste skipistes zijn breed. De gemiddelde sleebaan is een normale bergweg in de zomer – smal. Toch heb ik niemand een helm zien dragen op de sleebaan.
Ik had nog nooit gesleed. Ik heb hoogtevrees dus de weg omhoog maakt me al niet al te blij. Dit was een gesloten cabine dus dat viel wel mee. Behalve dat er een meneer in zat die vertelde dat hij twee keer zijn been gebroken had op deze baan. Ik had mijn slee wel om zijn hoofd willen vouwen – het leek me alleen geen goed idee om dat in een bakje hoog boven de grond te doen.
Het eerste stuk moesten we lopen (zo’n slee, en vooral het remmen, ruïneert de geprepareerde skipistes) maar daarna gingen we sleeënd naar een restaurant. Het was een beetje wennen, maar het was niet steil dus het viel mee. Voor mij dan. Sean zat net voor het restaurant met twee huilende kinderen op een slee en toen gingen de honden ook nog eens hun behoefte doen midden op de baan. Gentleman als hij is heeft Sean dat opgeruimd. Het ene kind was bang en de andere had het koud. En ze waren hongerig. Gelukkig stonden we net voor het restaurant dus dat kwam allemaal goed.
Na het eten bood ik aan om een van de kinderen mee te nemen op de slee. Sean was daar erg blij en ik ook, want ze was banger dan ik. Ik had haar geïnstrueerd om “slow down” te zeggen als we te snel gingen en dat deed ze dan ook, ik heb het grootste deel van de afdaling afgeremd. Er waren nog twee andere kinderen dus iedereen was voorzichtig dus we liepen niet eens een heel grote achterstand op. We stopten ook nog meerdere keren dus we bleven ook enigszins bij elkaar.
Dat is misschien nog wel de grootste reden dat ik nooit gesleed heb. Ik wil niet zo snel en als je dan met anderen gaat sleeën dan ben je ze na twee bochten kwijt en staan ze vervolgens een kwartier beneden te wachten. Dan blijf je dus alleen achter, met een beetje het gevoel dat je sneller moet gaan dan je eigenlijk wil.
Het was trouwens wel een mooie baan. Het is dus niet zo breed als een skipiste dus je hebt echt het gevoel door het bos te gaan.
In ieder geval, we kwamen heelhuids beneden aan. Voor de kinderen was het een lange avontuurlijk dag geweest, maar in effect hadden ze geen donder uitgevoerd. Ze werden op de slee naar de lift gebracht en daarna gingen ze weer sleeënd naar beneden. Op vlakke stukken moest ik nog wel eens de slee trekken, maar zij bleven gewoon zitten. Dus ze waren moe, hongerig en koud en dan gaan ze huilen. We besloten dus weer terug te gaan naar het hotel. Het huilen hield niet lang aan, tijdens de wandeltocht vielen ze alledrie in slaap op de slee :)
Zaterdag was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het weer was misschien mooier dan de dag ervoor en ik had nog wat langer kunnen blijven, maar ik wilde graag nog een beetje weekend overhouden.