(dit heb ik geschreven op het vliegveld, gistermiddag)

Om 4 uur vanochtend begon mijn tocht naar de VS. Ik had eigenlijk nog een uurtje langer willen slapen, maar ik werd vanzelf wakker – ook goed. Afhankelijk van hoe je het bekijkt begon mijn tocht goed of slecht.

Toen ik weg wilde gaan wilde ik een muziekje opzetten op mijn iPhone – maar er bleek geen muziek op te staan. Geen idee waarom, maar het was te laat om er wat aan te veranderen. Ik heb tegenwoordig een iPad en heb mijn laptop thuis gelaten, ik kan er dus de komende twee weken ook geen muziek op zetten. Toen mistte ik net de tram waardoor mijn riante planning opeens krap werd. De twee uur erna bracht ik in rijen door, security, check-in, douane, nog een keer security.

Je kan ook zeggen dat de reis goed verliep. Ik had al bedacht om mijn oude iPod mee te nemen, ik heb dus wel muziek. Mijn reis was krap, maar ik was wel op tijd. De rijen waren vervelend, maar als ik 5 minuten later was geweest dan had ik een half uur langer in de rij gestaan.

De vlucht verliep probleemloos. Ik heb het grootste deel van de 8 uur doorgebracht met lezen (op mijn iPad). Van het weekend was de street parade in Zürich en daar had ik wat oorbeschermers gescoord dus ik heb een heerlijke stille vlucht gehad.

Ik zit nu te wachten op Newark airport voor mijn aansluitende vlucht naar Minneapolis. In Newark (New Jersey, naast New York) heb ik het eerste uur een half uur met mijn paspoort rondgelopen (3x douane, 2x security) en in een trein gezeten naar een andere terminal. Er hing een bordje “please do not enter, airconditioning is broken”. Ja, we zaten in de trein en ja, de airco was kapot. In New York heerst al twee of drie maanden een hittegolf, de trein was niet om te harden. Wel een overgang van vliegveld Zürich. Ik ben ook zo suf geweest om meteen door de security te gaan in plaats van eerst even te pinnen. Ik had alle tijd gehad en dan had ik wat te eten/drinken kunnen halen.

Afgezien van een stukje typen probeer ik de Amerikaanse sfeer te proeven. Nu is een vliegveld een vliegveld en dus niet echt representatief. Er liep een meneer voorbij met mijn postuur die in zijn telefoon riep “now I only need to lose weight!”. De meneer van de balie naast ons roept de vluchtnummers alsof het lottogetallen zijn (of darts of zo). Het is hier tamelijk druk, met een redelijke doorloopsnelheid. Hoe goed mijn Engels ook is, ik heb een lichtelijke moeite mensen te verstaan. In Newark praten ze snel en met een fiks accent.

Oké, mijn vliegtuig vertrekt!